UT Nieuws, February 1996

Geplaatst op 22-02-1996
jaargang: 31, editie: 7

'Het is onmogelijk aan te geven hoe de typische Nederlander eruit ziet. Nederland is een vlak land, maar vreemd genoeg heeft iedere streek zijn totaal eigen bevolking. De Twentenaren lijken open en betrouwbare Nederlanders. Je weet waar ze staan', zegt Julius Vancso. Vorig jaar werd hij hoofd van de vakgroep Materiaalkunde en Technologie van Polymeren van de faculteit Chemische Technologie. De hoogleraar woont met zijn gezin, vrouw Gyula en kinderen André (bijna vijf) en dochter Dora (bijna drie) op de campus. Aan de voordeur hangt de Canadese vlag en die staat 'voor drie oceanen, vissen, bergen, begrip, tolerantie, geografie, kortom alle goede dingen die we in Canada hebben achtergelaten.'

Julius begon zijn wetenschappelijke carrière in Praag. Vervolgens trokken hij en zijn vrouw naar Zürich waar hij als post-doctoraal werk deed. Later gaf hij ook les. Het van oorsprong Hongaarse gezin emigreerde in 1988 vanuit Zürich naar Toronto, omdat Julius daar hoogleraar kon worden. Het gezin nam het Canadese staatsburgerschap aan. 'De emigratie vond nog plaats tijdens de koude oorlog en als je eenmaal wegging was er geen weg terug.' Gyula promoveerde in Zürich in de informatica en werkte in Toronto als software consultant. Julius kwam in Nederland terecht na een tip van een collega uit Denver. Hij ging kijken in Enschede en 'werd verliefd op de campus'. Julius: 'De ruime opzet, de collega's, de universiteit. Het kwam allemaal zeer sympathiek over.' Zijn vrouw is het hiermee eens: 'We kennen hier de voordelen van het rustig wonen op het platteland, maar zijn door de moderne informatietechnologie verbonden met de rest van de wereld. We hadden het wonen in een grote stad na Zürich en Toronto wel gezien.'

In Canada baarde vooral de opleiding van de kinderen hen zorgen. Over het Nederlandse onderwijssysteem zijn ze allebei erg positief. Gyula: 'Wij hebben allebei een goede opleiding genoten en hebben daar dagelijks voordeel van. Dat gunnen we onze kinderen ook.' Julius is zeer te spreken over zijn Nederlandse studenten: 'In de Noord Amerikaanse landen komt lesgeven soms meer neer op entertainen dan op het overdragen van feiten en kweken van inzicht. In Enschede mag je veel meer van de student vragen. Toch staan de studenten aan het einde van de rit allemaal op een gelijk niveau. Ze hebben daarnaast echter andere vaardigheden. In Amerika beschikt een promovendus over veel flair en weinig feiten en in Nederland is dat juist andersom. Misschien dat ik mijn studenten een beetje flair kan bijbrengen.'

Voor het gezin Vancso is Enschede voorlopig de thuishaven en dat bevalt ze goed. Na zoveel verschillende woonplekken kunnen ze overal aarden. 'Wij voelen ons geen buitenlanders meer, want we weten niet meer wat dat zijn. Dat concept is verdwenen sinds we in Canada hebben gewoond. Er zijn daar zoveel verschillende groepen. Als je in Canada woont ben je Canadees, waar je ook vandaan komt. Misschien zouden Europeanen dat een beetje meer moeten leren', besluit Gyula. 'Maar', vult haar man, 'dat betekent niet dat je je geschiedenis en wortels moet vergeten.'

Correctie

Geplaatst op 14-03-1995
jaargang: 31, editie: 9

In het interview met de familie Vancso uit de special 'In het Kielzog' van twee weken geleden zijn twee foutjes geslopen. De juiste informatie is: Julius Vancso begon zijn carrière in Boedapest en zijn vrouw heet Klara.